Pagina's

zondag 3 januari 2016

Precies 5 jaar na Carré

Ik moet toegeven, Carré en een kleermakersblog lijken weinig met elkaar te maken te hebben. Behalve dan dat er veel kleermakers zijn die op kostuumafdelingen van theaterbedrijven werken.
Toch ga ik het niet over die vakmensen hebben.
Ik wil het namelijk hebben over herenmode en de reden dat ik ooit besloten heb me specifiek op dit onderdeel van de mode te richten.

En dan kom ik terecht in Carré, 3 januari 2011.
Ik voelde me niet heel lekker, maar het kaartje dat ik gekocht had, kon ik echt niet ongebruikt laten. Dus met de trein naar Leiden, om mijn slaapspullen al vast bij mijn zus af te leveren, en daarna door naar Carré Amsterdam. Samen met een hele zaal vol BN'ers en modegekken. Er was namelijk een wel heel bijzondere avond, de eerste modeshow ooit gegeven in Carré. En dan nog wel van de persoon wiens pakken mij geïnspireerd hadden om mijn eerste colberts zelf te maken. Hans Ubbink!

Een show van ruim een uur, waarin zowel de dames- als herencollectie voor de winter 2011/2012 te zien was. Met optredens van Ellen ten Damme en (een deel van) Moke.
Ik was een van de gelukkige die het gelukt was één van de vrij verkochte kaarten te bemachtigen.

Al bij het binnen komen van Carré begon de pret, peacocking all over. Mannen in hun meest mooie pakken en dames in hun mooiste jurken, een lust voor het oog.
Nadat iedereen in de zaal had plaats genomen, begon de muziek en kwam de eerste manequine de catwalk op. Een man in een jacquet. Maar dan wel met een Ubbink twist, een riem ter sluiting. Mijn avond kon al niet meer stuk.
Ook de rest van de avond kwam de ene na de andere mooie creatie over de catwalk. En ook de artiesten waren zeer mooi gekleed.
Na afloop nog enige tijd op de receptie rond gehangen, waarna ik richting Leiden vertrok.

Onderweg naar Leiden viel er bij mij een kwartje. Hoewel ik een half jaar daarvoor vol goede moed was begonnen aan de volledige (voornamelijk uit dames mode bestaande) Danckaerts opleiding, ging dat hem niet langer worden. Leuk hoor al die rokken, jurken, damesbroeken, lingerie. Mijn hart gaat er soms wel sneller van kloppen, maar niet bij de gedachten het te mogen maken. Ik was al vanaf het begin niet helemaal op mijn gemak bij het 'moeten' maken van damesmode.
En toen ik mij onderweg naar Leiden realiseerde dat ik 50/50 dames- en herenmode had gezien, maar ik me van de damesmode alleen de jumpsuit van Ellen ten Damme kon herinneren, was het voor mij duidelijk: vanaf nu zou ik me alleen nog toe leggen op het maken van Herenmode.

Inmiddels zijn we al weer 5 jaar verder en kan ik wel stellen dat ik veel geleerd heb. Via het herenboek van Danckaerts, ben ik inmiddels beland bij het internationale systeem bekend onder de naam Rundschau. (feitelijk Müller & Sohn) Feitelijk de internationale standaard voor het maken van patronen.
Ook qua technieken heb ik mijn heil buiten Nederland gezocht, voornamelijk via het forum Cutter & Tailor
Maar ook nog 'gewoon' middels wekelijkse naailessen van mijn Danckaerts docente.

Of ik in de afgelopen jaren spijt heb gehad van mijn keuzen, eigenlijk niet. Natuurlijk, mijn moeder en zus vinden het niet leuk dat ik nooit iets voor ze maak. En als ik zie hoe snel sommige dames op naailes weer een jurk of rok in elkaar hebben zitten, ben ik daar wel eens jaloers op. Dat is, tot dat ik mijn vingerhoedje weer op pak, om weer een nieuw, traditioneel binnenwerk te maken, of om bijvoorbeeld een handgemaakt knoopsgat te maken.
Het maken van traditionele herenkleding kost dan wel veel meer tijd, dan een machine genaaid dameskledingstuk, maar de lol die ik heb aan het echt werken met mijn handen, kan vrijwel nergens tegen op.
Ook de verbeterpunten die ik continue tegen blijf komen, maken dat ik nog steeds uitgedaagd word binnen mijn vak.
En als je broer dan, nadat je een week eerder zijn pak af hebt gemaakt, tegen je zegt dat hij voortaan alleen nog maar maatpakken wil, dan kan ik mijn geluk niet op.